social media reforming markets

The Cluetrain Manifest about how social media reform markets:

1.Markets are conversations.
2.Markets consist of human beings, not demographic sectors.
3.Conversations among human beings sound human. They are conducted in a human voice.
4.Whether delivering information, opinions, perspectives, dissenting arguments or humorous asides, the human voice is typically open, natural, uncontrived.
5.People recognize each other as such from the sound of this voice.
6.The Internet is enabling conversations among human beings that were simply not possible in the era of mass media.
7.Hyperlinks subvert hierarchy.
8.In both internetworked markets and among intranetworked employees, people are speaking to each other in a powerful new way.
9.These networked conversations are enabling powerful new forms of social organization and knowledge exchange to emerge.
10.As a result, markets are getting smarter, more informed, more organized. Participation in a networked market changes people fundamentally.

Artists about democracy in Mali and how to go from here

The following story was sent to me by a group of Malian artists. They reflect on democracy in their country and how to move forward from today's situation. Their ideas are enlightening and inspiring.

Call from Artists & Intellectuals

Workshop of artistic reflection on Democracy in Africa

Centre Culturel Kôrè, Centre Soleil d’Afrique.

In front of the sociopolitical situation Mali is facing today, theCentre Culturel Kôrè of Ségou and the Centre Soleil d’Afrique of Bamako initiated a workshop that served as a space for

artistic creation on the change occurring in Mali since March 22, 2012, and reflection on

democracy in Africa.

In this context a conference was held on Monday, May 21, 2012 at the Centre Soleil

d’Afrique with visual artists from both partner centers, in the presence of university

professors, historians and anthropologists and the speakers, namely: Mr. Ismaïla Samba

Traoré, Dr. Oumar Kamara Ka and Dr. Mamadou Fanta Simaga, former parliament member

and mayor of Ségou, moderation was achieved by Mr. Mamou Daffé. We also received a

contribution from the sociologist Youba Bathily and the scientific forum of the Festival sur le
Niger. The analyzed relationship is the interaction between art and democracy, that is to say
the interactions modifying the artistic or democratic activity: actions with dynamic effects that
cause a movement in arts or in the democratic process.
Democracy can be taught by art that offers the audience a cultural and artistic education. A
painting is a way for artists to influence the actions of leaders, to test institutions in order to
prevent abuse of power and also to judge policies that are implemented. In short, art is a tool
enabling to supervise leaders without having to make a revolution. Art can use democracy as
a source of inspiration for creation, just as democracy can be built or have as basis the cultural
and artistic heritage of the nation. Art works with democracy and contributes enormously to
the promotion of democratic countries through the promotion of artistic creation (by public
and private services) of artists and the use of art in cultural diplomacy through cultural
department of embassies.
From these discussions, facing the current report on democracy in the continent, we

asked a number of questions:

- What place does democracy reserve to our core cultural values?

- What are the possible solutions to build a winning democracy, respectful of our

values?

- What to do, faced with so much knowledge and values? How to operate?

- What are the dynamics involved today?

- How to “infrastructure” our approach of democracy?

So, a Call said from artists and intellectuals through this conference organized by the

Centre Culturel Kôrè of Ségou and the Centre Soleil d’Afrique of Bamako was written and invites all

stakeholders (government, political, economic, socio-cultural actors, and partners) to the

following recommendations:

We urgently need the seven working patterns to be operated:

1.Today, we must “infrastructure”, to paraphrase Prof. Joseph Ki Zerbo.

Infrastructure means creating the conditions for communication and training for a

clear and intelligible perception of democratic principles, of citizenship. These

are ethical principles in governance, the constitution and opposition that enable

the democratic game.

2. Create optimal conditions for the development of creativity and imagination

with reforms and relevant political decision

The communication and training to be imagined should be based on school

development and artistic creativity that are the leverage of access to culture.

3. Infrastructure

the sector of art and culture is to train the creators to the

challenges of globalization with the “Cultures shock”, it’s further organizing the
professions, organizing to control the costs and the distribution channels

4. Develop a powerful scientific educational policy

The scientific and cultural education in developed countries integrate in school
workshops on creative artistic drawing, music, dance, writing, as further teaching
of traditional disciplines. This stimulates capacities in young children.
From school, we must teach young children lessons on ethics, citizenship,
history of ideas, the history of Africa, and the philosophy of history.

5. Creating

think tank » in every promising sector of art and culture, to

promote the production of thought.
Civil society, intellectuals and emerging private sectors do not participate much
in the management of power, hence the absence of their voice or their thoughts.
While, they are supposed to operate a rebirth of ideas and as a weight against
leaders.
The western world has something that we need to adopt and master: university
networks, politicians and economic actors maintain the so-called “think tanks”,
which are reflection circles at the western scale. These “think tanks” influence
governance in these different nations. And if we are also rebuilding Africa,
engaging the fight for political and economic changes, we must ask ourselves
first. Every fight is initially thought, any scheme is first derived from reflection

6.

Organizing a national dialogue on cultural activities and prospects for a winning

democracy that respects our values.

7. Giving a status to the artist so that he can thrive and play his full role

Posted 4 minutes ago by Godelieve Spaas

A beatifull speech of Catherine Hoppers:

IN HONOUR OF THE HONORARY DOCTORATE ISSUED AT NELSON MANDELA METROPOLITAN UNIVERSITY

18^TH APRIL 2012

LOVE IS A TASK

Prof Catherine A. Odora Hoppers

I make this presentation as an AUNT...

An Aunt is someone you can trust with your personal secrets.

An Aunt is the advisor, consultant, trainer, etc

Her words may not be popular, but she speaks the truth to you.

An Aunt makes you see the world without appearing domineering.

An aunt tells you what your parents don’t want you to hear—from them..

If you can hear from elsewhere, it is FINE..

An aunt is a person that in good times is distanced

but in tough times, she is close and available.

As an Aunt, I see all the struggles that the institutions in South Africa are making as they try to link Africa once despised, once denied, once convinced that it had nothing; into an innovator, its core meta-physics turned into a fulcrum of global hope.

I see institutions trying to deal with what Ermine and Poole have called, ‘the ethical space”….that tension riddled enterprise of cultural border crossing the West had monopolized without any ambition to dialogue, or reciprocity, or respect, or courtesy, or valorization, or recognition  of the “Other”.

I see indigenous scholars today providing leadership out of the toxic cultural impasse that has generated resentment on a global plane.

I see in the ethical space a precarious and fragile window of opportunity that exists for critical conversations about race, gender, class, freedom and community. It is a space with a moment of possibility to create substantial, sustained and ethical moral understanding between cultures.

It is a statement of recognition of cultural jurisdictions at play in which dialogue about intentions, values and assumptions can be brought out and negotiated.

The ethical space imperatives would include two-way bridge of awareness building and understanding in which there is no preconceived notions of the other’s existence. It is a space in which values, motivation and assumptions are brought to bear, and at last, dialogue on issues of plurality and diversity of knowledge, as well as dialogue around ownership, control, and benefit of those knowledges can be undertaken. (Ermine & Poole)

Any kind of humiliation is a relational violation that profoundly damages one's sense of connection and triggers social pain. Social pain -- including social pain inflicted by humiliation --overlaps with the physical pain processing-systems of the brain and can endure throughout one’s life-span decreasing self awareness - with multiple consequences. (Lindner)

One way out of this is for education to build on what people have, and thus interrupt the deficit self perception in many children from non-western origins in terms of the knowledge they possess.

The role of education in either building or depreciating this knowledge base, some of which are key to sustainable development, needs to be re-examined with a view to building education systems of the future that respects cultural diversity, promotes cognitive justice without losing sight of the global needs of progress and co-existence.

I quote from the words of an American educator Travis Smiley who once said that, “There is no more noble profession than educating our children.” Teachers, he said, are leaders. And to lead you have to love. You cannot lead without loving, and you cannot save without serving.

And as Eric Fromm said “the most important sphere of giving is not that of material things, but lies in the specifically human realm. Every one of our relationships to man and nature must be a definite expression of our real, individual life, corresponding to the object of our will.”

If you love without calling forth love, that is, if your love as such, does not produce love, then that love is impotent. In fact, it is only in love - that giving means receiving.

The teacher is taught by his/her students, the actor is stimulated by his audience, the psychoanalyst is cured by his/her patient – provided they do not treat each other as objects, but are related to each other genuinely and productively.

To love in this way implies care, responsibility, respect and knowledge. To care is not to fulfil a duty, which is imposed from the outside. Responsibility in its true sense is a voluntary act – it is my response to the needs, expressed or unexpressed of another human being. To be responsible means to be able, and ready to ‘respond’.

I end this brief presentation by quoting a Navajo Poem. “In Beauty May I Walk”

In beauty may I walk
All day long may I walk
Through the returning seasons may I walk
Beautifully will I possess again
Beautifully birds,
Beautifully joyful birds
On the trail marked with pollen may I walk
With grasshoppers about my feet may I walk
With dew about my feet may I walk
With beauty may I walk

With beauty before me may I walk
With beauty behind me may I walk
With beauty above me may I walk
With beauty all around me may I walk
It is finished in beauty.
It is finished in beauty.

I conclude by saying once again: LOVE IS A TASK. And in love and humility I accept this Honorary Doctorate Degree.

Moreel kompas

Voorafgaand aan het onderzoek naar de nieuwe economie deed ik een klein vooronderzoek. Vooral bedoeld om het speelveld af te grenzen. En een van de vragen die ik stelde was: “waar loop je als organisatie tegenaan als je natuur, samenleving en economie een even grote stem in je ondernemen wilt geven?” Uit vijftien interviews bij zes verschillende organisaties kwamen tal van voorbeelden tevoorschijn.

Natuurlijk vroeg ik ook hoe ze die problemen met de ‘kennis van nu’ hadden kunnen voorkomen. Uit al die antwoorden ontrolde zich een beeld van drie generieke capaciteiten die een randvoorwaarde voor succes in de nieuwe economie lijken te zijn:
1. Het hebben van een moreel kompas
2. Veerkrachtig zijn
3. Omgevingsgevoelig zijn
In dit verhaal werk ik dit morele kompas wat verder uit.

Weten wat je wilt en doen wat je wilt
Wat vaak mis gaat is, dat de goede intenties waar men mee begint verwateren in de dagelijkse praktijk. African Parks bijvoorbeeld is een organisatie die natuurbeheer wil combineren met economische ontwikkeling in de omgeving van haar parken. Elk project dat ze oppakken begint met het herstellen van de natuur. De bedoeling was om van daaruit verder te bouwen naar de economie. Dat blijkt in de praktijk lastig. Met de kennis van nu zouden ze van begin af aan de economie actief meegenomen hebben in de opbouw van de parken. Ze hadden het wel bedacht maar niet in hun aanpak verweven, niet consequent in hun DNA gebouwd. En wat blijkt; dat wat je er niet vanaf het begin instopt, komt er later alleen met heel veel extra moeite weer of niet uit.

In de organisatie van Festival sur le Niger, een kunst en theaterevenement, bedoeld om de sociale en economische ontwikkeling van de Segou en de regio te stimuleren, laten ze hun waarden en intenties bepalend zijn voor elk detail in hun aanpak; vanaf dag één. En dat zie je terug in de aanpak en in het resultaat. In alles wat je ziet en meemaakt gedurende het festival voel je de kracht van de regio, de mogelijkheden die de mensen hierdoor krijgen, en het potentieel aan ontwikkeling, de belofte die dit in zich heeft.

Plannen of waarden
Waar het African Parks misschien veel energie kost om de beoogde combinatie van doelen ook echt te realiseren, lijkt het in Segou bijna als vanzelf te gaan. 
Dat heeft te maken met de kracht van het morele kompas van Festival sur le Niger. Het is zeker niet zo dat in Segou een plan van aanpak lag dat tot in de details was uitgewerkt. Juist niet. Elke volgende stap ontstond als het ware uit de vorige. 
African Parks werkt veel planmatiger: er is een projectplan, de stappen zijn beschreven, specialisten zijn ingehuurd en de contracten met de overheid getekend. Je zou denken dat je het goed combineren van verschillende doelen daarmee onder controle hebt. En toch blijkt dat niet waar. Natuurlijk helpt het, maar het is misschien niet het belangrijkste.
Als ik door alle onderzochte projecten heen kijk dan kom ik op dit moment tot twee elementen die onontbeerlijk zijn voor succes:
1. Expliciet zijn in je morele kompas
2. Weten waarin je onvoorwaardelijk wilt zijn.

Door je morele kompas: de uitgangspunten, de intentie of de waarden van waaruit je handelt te benoemen en duidelijk met je omgeving te communiceren, baken je een speelveld af. Zo geef je de bandbreedte aan waarbinnen je wilt handelen, wilt organiseren en waaraan je wilt bijdragen. 
Hoe explicieter een initiatief of een organisatie zich uitspreekt, hoe makkelijker het is om elke actie, elke handeling, al het beleid steeds weer te toetsen aan de basis van waaruit je werkt. Door er woorden aan te geven maak je je intentie toetsbaar, voor jezelf en voor je omgeving. Intern en extern kun je gehouden worden aan waar je voor staat. 
Expliciet zijn maakt een dialoog over het alignement in wat je doet en wat je wilt mogelijk.
Het is die toetsbaarheid en dialoog die je intenties borgen. 

Daarnaast is het van belang om op basis van die explicietheid ook te weten waar je onvoorwaardelijk in bent. Waar liggen de grenzen. Waar wil je niet op inleveren, waar wil je geen compromissen meer sluiten. Of anders gezegd: waar wil je net zolang aan sleutelen en zoeken tot het echt goed zit. Waar investeer je in; in tijd, moeite, creativiteit, energie en geld omdat het van wezens belang is voor je organisatie en voor de realisatie van je intentie. In datgene waar je onvoorwaardelijk in wilt zijn, ben je dat vanaf de eerste dag tot de laatste minuut, op alle terreinen en in alle situaties. Het wordt deel van je DNA. Het is die onvoorwaardelijkheid die zorgt dat je aandacht niet verslapt, dat je bewust en onbewust steeds bezig bent datgene te doen waar je werkelijk voor staat. Het zorgt voor de verinnerlijking van je intenties in alle handelingen en bij alle partijen.
In de Malinese cultuur is het van oudsher gebruikelijk dat je door de gemeenschap gestuurd en aangesproken wordt op je intenties. Als je afwijkt van de waarden waarmee je begint, zullen de mensen die je steunen je daar op aanspreken. In de Westerse samenleving zijn andere vormen denkbaar om die waarden te borgen, zoals mensen in het bestuur benoemen als hoeders van die waarden. 

Het hebben van een helder moreel kompas kan helpen, om flexibel en adaptief te zijn waar het kan en onvoorwaardelijk te zijn op de punten waar dat je dat niet wilt. Het houdt je op koers en maakt het voor de omgeving mogelijk om bij te dragen, je te helpen én je aan te spreken. Om samen te zoeken naar wat wel en niet klopt. 
Het morele kompas geeft aan waar je bruggen moet slaan en waar je alleen moet gaan. Het morele kompas is de gemeenschappelijke grond waar je je organisatie op bouwt en het is je gids en anker in de ontwikkeling van de organisatie door de jaren heen.

Ondernemen is bijdragen aan sociale ontwikkeling

Auteur: Godelieve Spaas

Stel: je woont in Mali, een van de armste landen van de wereld en je bent ondernemer, wat wil je dan? Veel verdienen door je te vestigen in de hoofdstad? Werken voor Europeanen die goed betalen? Dat is in elk geval niet waar Mamou Daffé in gelooft. Hij deed het omgekeerde en verhuisde van Bamako naar Segou omdat hij meer wil dan geld verdienen alleen. Hij streeft ernaar om als ondernemer bij te dragen aan de ontwikkeling van zijn land. Hij startte achtereenvolgens een videoclub, een bedrijf in koelsystemen en een hotel. Allemaal goedlopende ondernemingen waar veel mensen met plezier werken. Momenteel is hij vooral de stuwende kracht achter het theaterfestival Festival sur le Niger. Een jaarlijks evenement in Segou waar eigentijdse en traditionele West Afrikaanse optredens elkaar afwisselen en waar artiesten en publiek uit de hele wereld elkaar ontmoeten.

Ik had de eer hem een aantal keer te mogen ontmoeten. Als ik hem op de man af vraag wat hem drijft zegt hij: “Als je in een ontwikkelingsland onderneemt kun je maar één doel hebben en dat is bijdragen aan de sociale ontwikkelingen van je land”.

Maaya
Dat klinkt prachtig, maar hoe doe je dat? Voor Mamou is dat misschien niet makkelijk maar wel vanzelfsprekend. Dat doe je door op een Maaya manier te ondernemen. Maaya is een begrip in de cultuur van Mali. Iedereen kent het en iedereen leeft er naar. Het is een manier van leven waarbij je jezelf als onderdeel van de samenleving ziet. Dus ook je onderneming is onderdeel van de samenleving. In theorie begrijp ik dat. Maar hoe je dat nu echt doet blijft voor mij lastig te pakken. Reden om op zoek te gaan naar de regels onder Maaya.
Als je dat doet beland je al snel in een woud aan regels, gewoontes en rituelen die ik niet terug zie in de meeste ondernemingen, ook niet in die van Mamou. Als ik daar Mamou naar vraag zegt hij dat iedereen er op zijn eigen manier vorm aan kan geven. Ondernemen doen de meeste mensen in Mali op een Westerse manier, zegt hij, en daar moet je op je eigen manier Maaya doorheen weven. Hij doet dat bijvoorbeeld door als een broer voor zijn medewerkers te zijn. Hij is naast hun werkgever ook hun raadgever, vertrouwenspersoon, leraar en vriend. Ze gaan bij elkaar te rade als dingen in het bedrijf moeten veranderen en Mamou is ook betrokken bij alle belangrijke momenten in het persoonlijke leven van zijn mensen.
Dat klinkt mooi en dat is het ook, maar het is voor mij nog niet een nieuw of echt ander perspectief in ondernemen. Dus graaf ik verder. En stap voor stap, interview na interview kom ik een laagje dieper en kom ik steeds dichter bij wat de impact van Maaya op ondernemen echt is.
Zo ontdek ik dat Mamou voordat hij begon met zijn festival eerst de toestemming vroeg aan zijn collega hoteliers. En dat hij daarna in gesprek ging met de belangrijkste lokale leiders van kerken en gemeenschappen. Ik merkte dat hij heel precies zorgt dat verschillende soorten kunst en verschillende tradities allemaal aan bod komen. Ik zie dat niemand buitengesloten wordt. Dat iedereen het idee heeft te kunnen en mogen participeren in het festival. Dat iedereen zich vrij voelt om suggesties te doen. Dat veel mensen Mamou dankbaar zijn voor de kans die ze door het festival hebben gekregen. Op de een of andere manier voelen alle mensen die meewerken aan het festival zich met elkaar verbonden. Ze gunnen elkaar iets, ze leveren aan elkaar en ze kopen bij elkaar. ‘Zo wint iedereen iets’ is de redenering. Je neemt niet alle zaken voor jezelf, je neemt jouw deel en de rest laat je aan een ander.

Twee principes
Door al die voorbeelden heen beginnen twee basisprincipes te dagen:
1. Ondernemen op basis van consensus
2. Inclusief ondernemen

Consensus betekent dat je alleen onderneemt met instemming van je omgeving. Je omgeving hoeft niet perse in te stemmen met alle details, maar je moet het wel eens zijn over de waarden onder en de essentie van de activiteit van je onderneming. Onder de omgeving worden in Mali veel mensen verstaan. Iedereen die invloed heeft eigenlijk, iedereen die het je moeilijk zou kunnen maken en iedereen die in de gemeenschap als belangrijk wordt gezien. Dat varieert van de locale leiders, tot de collega’s, van de overheid tot spirituele leiders, van vrienden tot familie en van klanten tot leveranciers. Overigens is in Mali de traditionele structuur nog steeds aanwezig dus wie je allemaal betrekt is tamelijk vastomlijnd. En al die mensen zijn ook formeel of informeel goed georganiseerd.
Instemmen betekent in Mali dat alle betrokkenen het met elkaar eens moeten zijn. Het is dus geen kwestie van meeste stemmen geleden, maar van net zolang met elkaar in gesprek zijn tot iedereen kan zeggen: “OK ik wil je volgen in wat je van plan bent”.
Het festival sur le Niger begon met een brainstorm van Mamou en zijn collega hoteliers. Hij startte een overleg om activiteiten te bedenken om meer overnachtingen in Segou te verkopen. Om Segou op de kaart te zetten zodat meer mensen er langer willen zijn. Samen kwamen ze op het idee om een cultureel festival te organiseren. Op basis van die consensus weefde Mamou zijn netwerk van mensen die hem steunden, die mee wilden doen of bij wilden dragen. Stap voor stap gaf hij vorm aan het plan, steeds de juiste mensen betrekkend bij de vragen die speelden en de fase waarin het project zat. En iedereen mag meedoen.
Daarmee komen we bij het tweede principe: inclusie.
Ondernemen is een proces van verbinden van mensen en activiteiten. Niemand wordt buitengesloten, het is een activiteit met en voor iedereen. Etnische verschillen, culturele of religieuze verschillen, opvattingen, achtergrond, het maakt niet uit. Als je deel van Segou bent, ben je deel van het festival.
Het festival is een ingenieuze lappendeken die bestaat uit alle artistieke en culturele facetten van Segou, Mali en West Afrika. Alle tradities vind je erin terug, hele oude naast eigentijdse ontwikkelingen, invloeden van buiten zijn welkom en interessant, juist naast de traditie en het ambacht. Dans, muziek, beeldend werk, alles kan.

Zoals Mamou al aangaf: hij onderneemt om bij te dragen aan de sociale ontwikkeling van zijn land. Dat kan alleen maar met de gemeenschap en ingebed in de cultuur van dat gebied. Mamou Daffé is in staat gebleken om de Maaya traditie te vertalen naar een eigen soort van ondernemerschap; naar Maaya ondernemen op een manier waarbij noord en zuid elkaar vinden. Slim ondernemerschap naast bijdragen aan de gemeenschap. Organiseren en verbinden, zakelijk en menselijk leiderschap, de baas en de vriend, het komt allemaal samen in de ondernemingen van Daffé.